Kırmadan, yormadan sevmekti. Biz insandık, siz ise insanoğlu. Oysa kadın olmak yok olacak kadar zor değildi.
Bir kadın olarak, Neydi sizi yetiştiren.
Veya bizi büyüten.
Neyi anlatmak gerekir.
Veya nereden başlamalı.
Saçları yeni örülecek kıvama gelmiş, kızlarımızın, hayattan koparılmasını mı?
Siyaha bürünmüş matemi gün içinde, kaybolan!
Yüzüne şiir yazıyorum,
Bu dem de bütün kadınlara.
Nasıl da sessiz ve kurak bir çağa, denk gelmişiz.
Bir kutsallık yok oluyordu.
Oysa güzel yarınlar doğuracaktık.
Umudun ışığı altında yeşerebilseydik.
Suçlu muydu acaba?
Sevdasını emanet ettiği kişi tarafından,
Duygusuz bırakmak mı?
Buda yetmedi,
Onu hayattan acımasızca almak,
Sizi haklı bulacak mıydı?
Sizi doğuranı yok etmek.
Acının tadını tüm benliği ile,
Bilen kadınlarımızdı.
Eşit olmak istemiyoruz.
Kim eşit olmak ister ki?
Kokusunu alamadığı çiçeği dalından, koparmak isteyenlerle.
Mühim olan incitmeden,
Kırmadan, yormadan sevmekti.
Biz insandık, Siz ise insanoğlu.
Güzel gülüşleri hiç bir zaman,
Yok edemeyeceksiniz.