Üşüyen ellerimin arasından, hasret kaldığım kokunla uçup gittin meleğim her şeyim. Ölümdü adı Böylesi ölümde varmış Ne zor ne talihsiz...

Henüz 17 yaşındayken kendimi İstanbul’da aileme yardım etmek için bir kafede çalışırken buldum. Yaşıtlarım okula giderken ben kafede gece gündüz...

Oya sevemedim seni doya doya.. Can parçam, her şeyim, ruhum, ruhdaşım... İş yerini erkenden açmıştım, her sabah yaptığım gibi. Bilirsiniz...

Veda etmeden giden Bu şehir sanki artık zehir  Gitmek isteyene ne denir? Vedalaşmadan, sarılmadan  Kalanın elinden ne gelir? Sesin, öpülesi...

İnsanın önceliği her zaman ailesi olmalı kanımca. Aile sevdiklerindir sevdiklerinde ailendir. Ailesinin ve  sevdiklerinin kıymetini bilenlere selam olsun! Aile bu dünyadaki...

Bizden geriye kalanlar, geride kalanlar ve kavuşamayanlar.. Mardin'e geleli 5 gün olmuştu sonunda atanıp işime kavuşmuştum. İyi bir öğretmen olacağıma...