Susup kaldığım şu günlerde acının bile hissi kalmadı bende. Kocaman bir okyanusta bir gemi gibiyim, bir oraya, bir buraya diyerek savrulup duruyorum. Yardımını beklediğim her bir kişi batışımı izlemeyi tercih ettiler…
Her bir bitiş, yeni bir başlangıç değil diyorlardı ya. Her bitiş o karanlığa daha da fazla o bitişe sürüklüyor. Daha da o bitişten çıkmaya çalıştıkça batıyormuş insan. İnsan yalnız kaldın mı öğreniyormuş, neyin ne kadar doğru olduğunu. Her bir kenara çekilişimde daha da vuruyordu hayatın darbeleri. Koskocaman o okyanusta kaç fırtına, kaç savrulma da kaybettiğim sadece bir ben ve o duygularımmış.
İnsan o fırtına da yaşarken ölmeyi de öğreniyormuş dostum. Ben en çok da yanımda dostlarımın da durmasını istedim. İstesem de hayat gibi insanoğlu da bir hiçlikten ibaretmiş… Her geçen gün düşündüğüm bir beni de kaybediyorum. Konuşsam da kelimeler boğazımda saplanıyor. Battığım gemi de son kez mutlu olmanın anlamlı olmasını isterdim…
Düşündükçe battığım gemideyim. Her geçen gün o karanlık denizin dibine batıyorum. Çığlıklarla kala kalıyorum bir başıma. Sahi sesimi duyan var mı?
