Ne garip bir dünya. Bugünün yarını varmışçasına yaşamak mıdır ki hayat? Saatlerce susmak mıdır ki zaman? Her şeyi kapalı kapılar...

Oturup da bir "ben" hikayesi yazamadım şu hayata karşı. Durgun durgun sadece saatlerce düşündüm. İnsan bir hiçlik uğruna bu kadar...

Susup kaldığım şu günlerde acının bile hissi kalmadı bende. Kocaman bir okyanusta bir gemi gibiyim, bir oraya, bir buraya diyerek...

Ne kadar kenara çekildiğim olmuş şu fani dünya için. Bazen sustuklarımla kala kalıyorum bir kuytu köşede. Her bir kenara çekildiğimde...

Özgürlük fiziken her yere ulaşabildiğimiz yerden ibaret miydi ki? Düşüncelerim adeta dört duvar arasında bir esir, gardiyanı ise insanlar, başında...