Hatırlar mısınız hepimizin evde en azından bir kere duyduğu ya da aşina olduğu bir ‘komşunun/akrabanın çocuğu’ kavramı vardı? Duyduğumuz an...

Çocuğu olsun olmasın herkes bilir ki, gelecek çocuktur. Geleceğimizin teminatı kıymetli çocuklarımız... Bireyin birey olmasındaki en önemli evredir çocukluk, onlar...

İnsan sosyal varlıktır. Doğduğumuz andan itibaren temas ve bağ kurmaya meyilli ve zorunluyuz. Sevmek, sevilmek isteriz. Ait olmak, sahiplenmek, sahiplenilmek.....

Topluca yaşadığımız her kavram karmaşasına ek olarak özgürlük kavramında da boşluklar olduğu için biraz özgürlük kavramına değinmenin yeri olduğu kanaatindeyim....

Duygu pastamızın en büyük alanını kaplayan, uğruna şiirler, masallar, romanlar yazılan; şarkılar söylenen; filmler çekilen; tiyatrolar oynanan kimi zaman ihya...

Sosyal medyanın zihnimizi işgal eden kendine has jargonu ile dilimize, günlük hayatımıza yeni sözcükler ve kalıplar üretiyoruz, ekliyoruz. Mizah olarak...

Acımızı yaşayamadığımız bir toplumdayız. Kaybı ve yası nasıl karşılayacağımızı bir türlü kestiremiyoruz. Acımızı yaşamaya müsaade yok. Bazen teselli etmek amaçlı...

Hepimizin en az bir kez duyduğu veya söylediği bir kalıptır bu değil mi? Ne yapayım ben böyleyim, beni böyle kabul...

Ne yaparsan yap içinde hep bir boşluk hissi var aşamadığın, değil mi? Boşlukta asılı bir ruh gibi hissediyorsun, mutlu anların...