Kapılar kilitli esirim, karanlık soğuk bir mahzen. Uyursan ya geçer ya da kötü olur. Bu uyku öldürüyor, bu sessizlik uyutuyor. Durmadan şarkı söylemeli uyumamak için.
Baharın çiçekleri ile konuştum,
Denizin mavisi ile gülüştük.
Ama gökyüzünün siyahı çökünce gece,
Harabe binalar nefesimi aldı sanki.
Denizler oldu özlem çiçekleri
İçimi yakan; gözyaşlarının söndürmediği,
Karanlığı dindirmeyen bir özlem.
Güneşler batıran.
Kan dolmuş şu memleket, ona da aşk olsun.
Solgun yüzler, bitmiş aşklar
Umutlar düşüyor uçurumlardan.
Papatyalar eziliyor keşmekeşte.
Ben penceremin önünde izlerken gün doğumunu,
Kuşlar uyanmış yeni uykusundan.
İçimdeki umutsuzu susturuyorum,
Sen gelirsen düzelir belki diye.
Sabrım ve umudum oturuyoruz şehrin harabelerinde.
Biri bekle diyor, diğeri geçecek.
Onlar da olmasa ne yapardım,
Şu yuvasız evlerin arasında.
En kör karanlık şafaktan önceymiş.
Bitsin artık daha ne kadar kapanır ki ışıklar?
Tutunduğum dallar dayanmaz bu rüzgarlara.
Adaletsiz mahkeme salonlarına.
Hadi dön gel artık.
Bu karanlıkların ışığıdır senin yüreğin bana.
Ellerimiz kenetlenirse savaşırız.
İnsan karanlığa esirdi,
Kırılır mahzenin kilidi.
Işığın anahtarı sevgiydi.
Şarkılar söyler misin benimle uyanık kalmak için?
