Herkes mi mutlu, yoksa herkes mi yapmacık? Peki siz mutsuz ama mutluluk pozları mı veriyorsunuz? Gerçek mutluluklar resimlerde mi saklı?
Resimleriniz güzel gülüşlerinizle dolu ama siz mutsuz musunuz? Kalbiniz acıyor kan çukurdasınız ve çıkmak için bir dal mı arıyorsunuz? Peki ya sen gözyaşlarını göstermemek için kafan hep kumamı gömülü?
Bir şekilde dünyaya geldik ismimiz kulağımıza ezanla okundu. Ela Ela Ela… Kalka düşe büyüdük.. Çevre ve arkadaş edinip, iş güç sahibi olduk. Bir şeyler eksikti hayatımızda belki bir umut belki bir ümit.. Belki bir aile belki sıcak bir yuva.. Bizler her şeyi kurmayı bilen insanlar iken aile kurmayı bilemedik. Bazılarımız doğuştan şanslı bazılarımız doğuştan enkaz altında..
Enkazın altında başı kalanlar başkası tarafından hor görüldü. Annesi, babası yok diye eziyet edildi.
Dışlandı, kabul görmedi ve hiç sevilmedi. Kimileri hastane köşelerine, cami avlularına bırakılırken kimileri de çocuk esirgeme yuvalarında olmaması gereken mutluluğun resmini çiziyor.
Bir çocuğun koşmasını görmemiş, konuştuğunu duymamış, büyüdüğünü bilmemiş bir ebeveyn hayallerde ne kadar durabilir ki? Hangi duvarlarda sonsuza kadar bir çerçevenin içine sığabilir ki? Ölü yada diri fark eder mi? Bir çocuk eğer ailesiz büyüyorsa yetim ve zaten öksüz değil midir?
Bir insana ihtiyacımız var evet başımızı okşaması, derdimizi dinlemesi, hastalandığımızda bakması, üşüdüğümüzde üstümüzü örtmesi, ağladığımızda göz yaşımızı silmesi için. Ama sadece bir insana ihtiyacımız var. Bu illa anne olmamalı. Veya bizi koruması için bir babamız olmamalı. Bunu vicdani olan herkes yapabilir. Tek yapması gereken başını alıp dizine koymak.
Yasam boyunca yanınızda olmayana kişiler hak eder mi mutluluğunuzu görmeyi. Yaşar mı sizin yaşadığınız acıları, görür mü sizin gördüğünüz güzellikleri, resmeder mi sizinle birlikte mutluluğun ve umudun resmini..
Birileri var hayatta ama yanımızda olmayan
Birileri var yanımızda ama hayatta olmayan
Birileri var sadece duvara asılı çerçeveli resimlerde. Kimisi gülüyor kimisi güler gibi gözüküyor.
Pencere kenarında yağmur damlalarını izlerken yanaklarına vuran tebessüm gamzelerini çıkartmıyorsa artık ne bir umudun vardır nede bir ümidin ama üzülme bir kelebek konar avuçlarına ve bir dilek tutarsın işte o zaman tüm resmin aydınlanır ve sen o zaman gülümsersin. Gerçek gülümsemen ile.
