Bir insan kaç kez kırılır. Kaç kez inanmak , güvenmek istediği insan tarafından yara alır.. Ya da kaç kez yer sırtından bıçağı..
Tam her şey güzel gidiyor derken..
Yıllardır yanında sandığı insanlar diyorum..
Neden yaparlar nankörlük..
Düşünür durur insan kimi anlar..
Dalıp gider iken boşluğa..
Gelir aklına o eski anılar, ilk tebessüm oluşur yüzde,
Sonrasında gözlerden süzülen iki damla yaş gelir ardından..
Neden? Diye sorgular iken bulur kendini..
Neydi bu hale düşmemizin nedeni?
Dercesine haykırır o an içten içe,
Kalabalık olsa da etrafı duyanı olmaz o zaman..
Zaten kim vardı yanımda sahi var mıydın?
Ben var zannederken seni,
Senin itişlerin varmış beni fark etmek istemesem de,
Hayır! Olamaz! Asla! İmkânsız!
Dercesine o düşünce gelir iken aklıma..
Senin tam da onları yapmaların olur ardından…
