Tozlu Raflar… İnsan ömrü nice hatıralarla doludur. Kâh tatlı kâh acı… Kimisi güç katar, kimisi gücünü alır… Tozlar da aynı; Kimisi alerji, kimisi enerji sebebi…
Örneğin;
Tozlu Raflar!
Kitapların, antika eşyaların tozları enerji, zevk verir Ruhu ince hissiyatlı olanlara!
Dedelerimizin kilitli odasını açmak ne büyük zevk verir biz Antika Severlere!
Adeta zaman yolculuğu gibidir.
Ruhumuza dokunur ince ince…
Kitapların arasında kalan notlar, fotoğraflar adeta alışveriş yaptığınız ürünün yanında hediye verilen eşya kadar sevindirir biz Antika Severleri!
Tozlu Raflarda kayboluruz biz…
Tozlu Rafların arasında geçmiş ile gelecek arasında İbret Köprüsünü kurarız biz!
Bir Antika Dükkanında, Sahaf Dükkanında zevkle dolaşırız biz!
Bu çağın modernize atmosferinde Ruhun derinliklerini fark etmek bir fazilettir, aslında!
Ruhtur İnsanı “Canlı” yapan!
Midemiz doyar da Ruhumuz?
Bu çağda Ruh kavramını cımbızla aldılar zihinlerimizden, gönüllerimizden!
Tamamen materyalist bir anlayışa sürükleniyor İnsanlarımız, tıpkı bir dal parçasının derenin akıntısında sürüklendiği gibi!
Varsın biz tozlu rafların arasında dolaşalım, kendimizi arayalım!
Kendini arayan, bulur!
Kendini bulan Rabbini (celle celaluhü) bulur!
Rabbini (celle celaluhü) bulan neyi kaybeder?
