Bir şair; bahtın açık, kalemin yar olsun diyerek imza atmıştı bir kitabıma o kalemle başlıyorum satırlarıma. Büyük beklentim yok asla. Göğe baktığınızda bir kahve yudumunda yahut bir çay bardağında aklınıza gelmek umuduyla… Belki bir sözüm ilişir bir fotoğraf karesinin altına. Böyle başlamıştım satırlarıma. Acısı, kahkahası, sevinci, hüznü hepsi bir kapak altında. Kısaca şöyle başlamıştı aslında içimde bir yerler.
Kimi bir notada bile ağlayabilir kimi en duygusuz olabilir. Buralar bu sayfalar bu meydanlar benim yoldaşım oldu. Bu heyecanı ait olduğum bu yere anlatmadan yapamazdım.
Kendimi bildim bileli bilirim şiir şifadır. Hayalini kurduğum bu değildi, düşündüğüm, düşlediğim ama kıyısındaki buydu. En azından bunu yapabilirim diyebildiğim. Attığım ilk basamak tam olarak evet buydu. Okunma sayılarıma baktığımda nerede kalbe dokunacak bir başlık var orada daha çok bir araya gelmişiz. Bol bol isyan etmişiz. Anlıyorum ki bazılarımız bazılarımıza hala iyi geliyoruz konuşamasakta yazılarla dertleşebiliyoruz.
Kimi sevdi, kimi sevecek, kimi de hiç sevmeyecek. Kimileri merak bile etmeyecek. Hep söylemişimdir tek cümlesi bile okunduysa, dokunduysa içinde bir yerlere ben başardım diyebilirim. Eksik sayfalar, söylenmemiş sözler, hatalar, kusurlar hepsiyle bir bütünüm. Hepsi de kabulüm. 6 yıl sonunda şunu söyleyebilirim ki bu hayattaki en güzel duygu ben yaptım diyebilmekmiş. Neyi nasıl değil mesele yaptığınmış. Şifa olsun kalbe dokunsun en büyük hayalim buydu. Kim bilir… Ah çabası o çabayı gösterebilmekmiş ah cefası sonunda ki sefası her şeye değermiş.
Söz uçtu azizim artık yazı kaldı. En büyük mirasım bu günlerden o günlere budur artık. Ve günlerdir yazmayı beklediğim o yazıyı buraya bıraktım. Benim artık bir kitabım var a dostlar tüm sitelerden alıp ulaşabileceğiniz. İyisiyle kötüsüyle size emanet…
Ve soruyorum senin içinde bir yerler …?
O içindeki yerlerde kim vardı?
Öyledir bazen konuşamadıklarındır içinde bir yerler. Sustuklarındır içindeki o yerler…
Sen en çok neye sustun?
