Doğum ölümün başlangıcıdır diye bir söz duymuştum, şimdi ne demek istendiğini daha iyi anlıyorum. Geçen her dakika, biraz daha siliniyoruz dünyadan. Koskoca evrende yavaş yavaş yok oluyorum..
Gece ağlamalarım arttı neden bilmem. Belki de geceleri kendimi çokça dinlemem. Öyle güzel çarpar ki gerçekler yüzüme. Bazen düşündükçe gözyaşlarımı dindiremem. Hani diyoruz ya, uzun ince bir yoldayız
Ama gerçekten uzun bir yolda mıyız? 15 yıl geçti ve ne kaldı ki avucumda. Demek ki yürümüyor, koşuyor adımlarımız.
Her şey o kadar boş, o kadar dolu ama o kadar boş ki, sanki yaptıklarımızı ölüm yolunda bir çantada biriktiriyoruz ama anlayacağız hiç bir şeyin oraya gitmeyeceğini ne yazık ki.. Hayatı gerçekten dolu dolu mu yaşıyoruz?
İnsan hissizleşiyor bir yerden sonra, sessizleşiyor. Demek ki benim hislerim hâlâ var ki bana bunları yazdırıyor.. Ama sessizleşiyorum sanki gün geçtikçe, her geçen gün benden bir şeyler çalıyor..
