Çınar Ağacının öğüdü! Ah çocuklarım öğüdümü iyi dinleyin. Şu hayatta hep olacak kötülükler. Zalimler olur hem kendini hem de kimseyi sevmeyen, sevemeyen.
Şu Dünya’ya geldim geleli,
Neler gördü şu dallar, yapraklar.
Kuşlarımla sincaplarımla,
Geçinir gideriz.
Yoldan geçenler, gölgeme uğrayanlar,
Hepsine selam olsun.
Ama şimdi size birkaçını anlatmam gerek.
Bir çocuk vardı.
Saçlarına kına yakmış anacığı.
Arkasından hey 15´li diye de ağıt yakmış.
Gül yüzlüsü evde ağlar,
O burada onu özlermiş.
Abisi zaten gitmiş,
Babası ondan da önce.
Gölgeme oturdu süngüsü elinde.
Anlattı:
-Ölmek istemem şimdi ama,
Gerekirse yaparım.
Son kez gördüm geçen onu.
Son kez, annesinin yanında elinde ipekli mendili.
Gözlerini siliyor.
Ağlamasın o ama, haber götür yapraklarınla.
Geride kaldı anacığım.
Ama bana emanet etti vatan toprağını.
Beni de vatanın bir avuç kara toprağına.
Ama olsun biliyor musun çınar.
Hiç korkmuyorum,
Hem anam dedi,
Abimle babam beni bekliyorlarmış.
Az zaman geçti.
Rüzgar geldi haberler getirdi.
Sarı saçlı mavi gözlü biri var dedi.
Herkes bilirmiş böyle dediğinde.
Onu herkese sormuş rüzgar.
Hepsi de tek şey demiş:
-Onu anlata anlata bitiremem ama diyeyim istersen tek şey derim ki:
“Ulu Önder“
Zaman geçti zaman hep geçer çocuklarım farketmezsiniz.
Öyle de bir şeydir ki istesen geçsin, geçmez.
Geçmesin istersin akar su gibi.
Neyse işte bir gün baltalarla geldiler yanıma.
Hep sevecek değiller ya işte.
Kuşlarım sincaplarım kaçıştılar.
Yapraklarım dallarım korktu.
Tam bitti derken atladı öne biri.
Sonra biri daha ,
Sonra biri daha derken koca bir çember oldu.
Kurtardılar beni.
Ama hep biri olmaz çocuklarım yanınızda.
Bazen kahraman siz olmak zorundasınız.
Bir kadın geldi bu sefer.
Oturdu gölgeme çekti içine hakkı olan özgürlüğün kokusunu.
Dedi ki:
Sevgili geçmiş, teşekkürler tüm öğrettiklerine.
Bir kadın geldi saat gün batarken.
Kıpır kıpır mutluluktan.
Hoplaya zıplaya giderek yanımdaki uçurumun dibine kadar.
Bağırdı mutlulukla.
“BAŞARDIM” diye
Sonra anlatmaya başladı:
-Bi yavrucak geldi geçen benim yanıma.
Nefesi bitik yüzü solgun.
Ama güller açar durmadan gülüşlerinde.
Hepimiz gidecek sandık bulutların ardına.
Ama burda, yanımızda döndü o hayata.
Dedi bunları tek bir solukta.
Sonra da gülümseyip bana ayrıldı yanımdan.
Sonra bir babayla kızı geldi.
Koşuştu çocuk sonra kapaklandı yere.
Babası tuttu kaldırdı.
Sarıldı kız boynuna.
“Kahramanımsın dedi.
Ah çocuklarım öğüdümü iyi dinleyin.
Şu hayatta hep olacak kötülükler.
Zalimler olur hem kendini hem de kimseyi sevmeyen, sevemeyen.
Kahraman sevendir kurtaracağını.
Korkmaz mı? Korkar, ama ona rağmen cesaret eder.
Tam vazgeçmek üzere olana sarılan da kahramandır.
Siz de hiç vazgeçmeyin iyi olmaktan.
Yoldaki çiçeği ezip geçmektense selam vermekten.
Eğer bir gün anlatacaklarınız varsa.
Gelin hep buralardayım ben.
Sevgiyle kalın çocuklarım.
Savaşlar sevgisizlikten, barışlar sevgiden doğar.
Çünkü bizim asıl kahramanımız sevgidir.
