Gündemden düşmesini dilediğimiz bir konu bu. Konuşmaktan, yazmaktan utanç duyduğumuz, sarsıldığımız…  İçim ürperiyor!  Ne yapacağız? Çözüm için daha kaç kadın...

Bilmem kaç kere yazdım da sildim şu gönlüme düşenleri. Gözümden düşenlerle beraber kaç kere yemin ettim yok saymaya.  Kaç kere...

Biraz dokundursak mı? Derler ki; “Kabe’de bir şeyini kaybedersen arama sakın! Çünkü dünya malıdır o” Sene 2005! Dört yaşındaki oğlumu...

Bir şehri özlediğinizde kendinizi neye benzetiyorsunuz? Siyah beyaz bir filmin içinde oluveriyorum ben. Özlemek ve nostalji iç içe giriyor çünkü....

Sarardı mı fotoğraflar? Ah o fotoğraflar! Hepimizin evinde var öyle eskimiş veya eskimeye terkedilmiş ama capcanlı! Bazen baba ocağında elimize geçer, bazen...

Sizin de oluyordur mutlaka, zaman zaman içime çekiliyorum ben. Taptaze bir gülümsemeden arta kalan samimiyet ya da göğüs boşluğumdan devrilmiş bir...

Şöyle diyordu şair “benim ağzım, senin kulağına göre değil” Neydi ki dışarıdan okunmayan şeyler? Neydi ki içimizden yazdıklarımız? Hiçbir kefeye sığmayacak...

Herhangi bir şeyin üzerine iz bırakmaya istinaden yazıya duyduğumuz bir güven vardır. Manevi değerlerimizden maddi değerlerimize kadar, günlük hayatımızda farkında...