Bugün bolca türkü dinledim. Türkünün çok etkileyici yanları var. Bir türkünün o kadar güzel mucizeleri var ki… Dineldikçe derinleşiyor insan…
Seslerin içinde sesler var. Hüzünlü bir türkünün ezgisinde buluşuyor sesler. Farklı tınılarda ses bir türkünün eşliğinde bir araya geliyor. Bir ağızdan aynı hüzünle çıkıyor onlarca ses.
Şimdi düşünüyorum da kısacık bir türkü bir araya getirirken insanları kızıyorum insanlığımıza neden yetemiyoruz birlik olmaya…
Seslerin içinde sesler var. Bir adamın sesinin üstüne bir kadının sesi karışıyor. Kadın ve erkeğin beraber eşitçe yapabildiği en güzel şey türkü söylemek diyorum içimden. Heyecanla dinlemeye devam ediyorum.
Seslerin içinde sesler var. Bağlamaya vurulan notalar sesleri bağlıyor birbirine. Bağlamanın sesi buluşturuyor insanları. Bir ağızdan aynı sözleri söyletiyor.
Seslerin içinde sesler var hepsi ayrı ayrı hayatların yansıması. ’’Aman aman halim yaman vay!’’ diye bağırıyorlar bir türküde en çok yüreklerin sessiz çığlığını duyuyorum. Türküdür en kötü duyguyu bile hareketli bir ezgiyle buluşturup hayatın acılarını hafifleten.
Onca kaos, acı, açlık, ırkçılık, ayrımcılık için tüm insanlık hep beraber sonsuz bir türkü söylemeli. Çünkü her şeyden çok ihtiyacımız var eşitliğe, özgürce düşüncelerimizi söylemeye birlik olmaya, eşitliğe ve acılarımızı hafifletmeye…