Ne kadar kenara çekildiğim olmuş şu fani dünya için. Bazen sustuklarımla kala kalıyorum bir kuytu köşede.
Her bir kenara çekildiğimde mola zannettiğim her bir parça sadece zarar olarak döndü. Sahi neden bu kadar hayatta kala kaldık ki?
Her geçen gün içimin acısı daha çok canımı acıtıyor dostum. Her bir haykırışın da kala kalıyorum. Rotasını kaybetmiş bir gemi gibi bir oraya, bir buraya savrulup duruyorum. Kendimi neden bu kadar sorguluyorum bilmiyorum. İçimdeki bir bana soruyorum. Bu kadar ne oldu da acıyor canım diye. Kuytu köşede bıraktığım çocuk bile bir hoşça kal ülkesi gibi küs bana. Tabii onu düşünmeden bırakıp sadece olanları düşünüp durdum. Saçma bir dünyanın esiriyiz ya, kendimiz olmayı bile unutmuşuz. Kenara çekildiği şu günler de kendimle yüzleşmeye korkuyorum. Ne kadar cesur insan zannediyordum kendimi…
Kimim var ki diye her bir haykırışımda. Kimse duymadı, duysalardı da anlayamazlardı. İçimdeki dünya öyle bir sarsıldı ki geçecek diye umduğum şeyler sadece enkazında kaldığım dünyanın acılarıymış.
