Kötülere isyanım var. Umutsuzluk vagonundayım bir başıma. Ah neler geldi benim bu ahmak başıma. Akıllanmayan uslanmayan serseri ruhuma, ne hançerler vuruldu yara bere içindeki sırtıma
Heybemdeki umutlar çaresiz kaldı,
Yüzümü kapkara bulutlar sardı,
Gülüşüm ve direnişim yarıda kaldı,
İçimde oysaki ne güzel hayaller vardı.
İnancım hep ayakta tuttu beni,
İnsanlar hayal kırıklığına uğrattı beni,
Söylenmiş yalan sözler kandırdı çaresiz beni,
Kalplerindeki dikenlerle karşıladılar hep beni.
Saflıkla yıkanmış yerinde durmayan kalbim,
Her iyiliğe muhtaç ve talibim,
İyilik ve güzelliktir asıl devrim,
Mutluluktu umuttu tek derdim.
İnsandı acıtan ve kanatan yarayı,
Kaybeden insandı bu davayı,
Kötülüklerdi yalanlardı inlettiren dünyayı,
Hâkim olsan da dinlemezdi alayı.
Umudumu çaldı o kirli eller,
İftira ve yalanla dolu o diller,
Hasetle bakan kem gözler,
Hakikati bunlardan hangileri dinler.
Sorsan hepsi bir melek,
Yaparlar her şeyi bilerek,
Her şeye olurlar köstek,
Bir ağızdan doyasıya sövsek.
Kayırır adamını evladını,
Bilir işin maksadını,
Seni ezer keser isyanını,
Kimseler artık duymaz acı ve haklı feryadını.
Çoğaldı şeytanlar masum tavşanlar gibi,
Bunlar yüzünden gördük dibi,
Çıkmadı mı artık bu işlerin çivisi,
Az insan vardır sizler gibi.
Şahsiyet ve cinsiyet kötülüktür tek niyet,
Onlara inat doğrularla devam et,
Hele ki biraz ses et,
Artık gerisini sen hesap et.
Vagonumun adı umutsuzluk,
Hepimizin sonu yokluk,
Onlarca şeye doyduk,
Tek gerçek ve kurtuluş ise doğruluk.
